Nocturnus Oris Custodia (N.O.C.) jest jednostką specjalną Zjednoczonych Sił Zbrojnych Nithal, pełniąc zarazem funkcję służby specjalnej (kontrwywiadowczo-śledczą). Jednakże w przeciwieństwie do reszty żołnierzy, podlega najwyższym Władzom Miasta, a nie Hetmanowi (zwierzchnikowi wojska). Formacja ta odpowiada za zapewnianie stabilności bezpieczeństwa wewnętrznego oraz ochronę porządku publicznego — szczególnie tam, gdzie ze względu na specyfikę zagrożeń nie są w stanie operować regularne oddziały. W szeregach Nocarzy odnaleźć można wielu specjalistów: zaawansowanych magów, alchemików, medyków, czy strzelców precyzyjnych. Zagrożenia, którym N.O.C. stawia czoła, bywają wyjątkowo złożone i wykraczają poza granice Nithal. Z tego względu formacja od początków swojego istnienia była pionierem w budowaniu współpracy między miastami. Mimo znacznej fragmentacji politycznej, obserwowanej na przestrzeni wielu ostatnich lat, Nocarze stale prowadzą skuteczne działania zmierzające do zacieśniania relacji między podmiotami, bez naruszania ich suwerenności. Historia 9 czerwca 1321 roku (2009) powołano Gwardię — wywodzący się z Nithal projekt wojskowy, pozwalający utrzymywać wspólne siły zbrojne. Operowały one na terenie całej krainy, stacjonując we wszystkich miastach, a zarazem pozwalały na szybkie zgromadzenie dużych sił w miejscu szczególnego zagrożenia. W pierwszym roku funkcjonowania szczególne znaczenie miały trzy pododdziały: Wilcze Kły, Czarne Gwiazdy i Nocni Łowcy. W skład ostatniego wchodzili oficerowie, jak również najlepsi żołnierze, w nim też służył gen. Materios Dragonius — dowódca Gwardii. W pierwszą rocznicę działalności rozwiązano dwa pierwsze pododdziały, a Nocni Łowcy przekształcili się w Nocturnus Oris Custodia, formację w pełni wyodrębnioną i choć funkcjonującą ramach Gwardii, to mocno autonomiczną. Służąc w charakterystycznych, czarnych mundurach, Nocarze wspierali w codziennych obowiązkach strażników i żołnierzy w całej krainie, a także likwidowali zagrożenia wykraczające poza możliwości zwykłych wojsk. Po Szczycie Bezpieczeństwa z 1328 roku (2016) struktury Gwardii formalnie rozwiązano, a N.O.C. powróciła do Nithal. Tam zaczęła budować współpracę z miastami na nowo, przede wszystkim na polu wymiany informacji niejawnych, pomocy w śledztwie czy dostarczanie wytworów alchemicznych. Przez cały czas Nocarze pozostawali w dyspozycji do udzielenia pomocy, w efekcie biorąc udział w operacjach łączonych czy obronach innych miast. Struktura organizacji Za realizację zadań N.O.C. odpowiada jako całość, jednak wewnętrznie wyróżnia się w niej: pion bojowy oraz Elendar. Mimo silnego zazębiania zadań oraz możliwości pełnienia służby w obu grupach, to żołnierze pierwszej stanowią zbrojne ramię formacji i zawsze są zobowiązani do podejmowania działań bojowych. Inaczej wygląda sytuacja w przypadku Elendaru, którego funkcjonariusze skupiają się na aspekcie badawczo-rozwojowym. Choć swoje umiejętności mogą wykorzystać w walce, nie są do tego zobligowani. Z tego względu charakterystyczne zbroje wydawane są pionowi bojowemu, zaś Elendar może z nich korzystać warunkowo. Mundury wyjściowej o jednakowym wzorze przysługują wszystkim Nocarzom, różniąc się jedynie insygniami pionu. Od początku istnienia Nocturnus Oris Custodia, głównym dowódcą jest gen. Materios Dragonius, sprawujący nadzór nad pionem bojowym i Elendarem. W sprawach operacyjnych zastępuje go sierż. sztab. Riveth Midaven.
Misja i zadania
Cele związane z zapewnieniem bezpieczeństwa wewnętrznego realizowane są przez zadania szczegółowe, które podzielić można na dwie naczelne kategorie: działalność specjalna, specyficzna dla N.O.C., a także wsparcie innych formacji zbrojnych w sprawach codziennych. Z tego powodu Nocarze operujący niczym funkcjonariusze Straży Miejskiej nie są rzadkim widokiem. Niemniej, priorytetowe dla formacji są sprawy wynikające z jej kompetencji, z reguły utajone. Odpowiada to naczelnemu obszarowi zainteresowań służby, która przede wszystkim ma zabezpieczać informacje niejawne. Czyni to zarówno przez prewencję (audyt), aktywny kontrwywiad, jak i standaryzację procedur poszanowania danych podlegających szczególnej ochronie. N.O.C. ponadto zwalcza zorganizowaną przestępczość, wykorzystując prerogatywy pozwalające na dokonywanie prowokacji, podsłuchiwanie, posługiwanie się sfałszowanymi tożsamościami i dokumentami oraz wiele więcej. Ponieważ formacja co do zasady działa tam, gdzie nie wystarczają kompetencje regularnych sił zbrojnych, to wykorzystuje wszelkie dostępne metody aby likwidować zagrożenia. Obejmuje to także ochronę przeciwmagiczną, w ramach której Nocarze dbają o eliminację przypadków używania czarów przeciwko porządkowi publicznemu lub interesowi społecznemu, a także zwalczanie potworów — szczególnie powstałych w wyniku zaklęć. Dodatkowo N.O.C. dba o systemy bezpieczeństwa, opracowując nowe metody zwiększania ochrony mienia oraz osób, inicjując konieczne zmiany prawne, czy zacieśniając współpracę między podmiotami. Istotnym pozostaje to, że wszystkie powyższe zadania są realizowane w ramach kompetencji własnych, z nadzorem władz cywilnych. Oznacza to, że Nocarze nie prowadzą aktywnej działalności politycznej, będąc raczej siłą wykonawczą wobec odgórnych dekretów. Wszelkie inicjatywy własne mają charakter wyłącznie doradczy. Poza sprawami wynikającymi z zasadniczego profilu działalności, N.O.C. zajmuje się także redukowaniem nierówności między regionami krainy oraz warstwami społecznymi. Formacja skupia się tu na dwóch aspektach: możliwie najszerszym dostarczaniu informacji przez wydawanie Nocnego Gońca oraz jego dystrybucję, a także troskę o potrzeby codzienne cywilów. Ta przejawia się głównie w opracowywaniu nowych leków, które są tanie, skuteczne oraz łatwo dostępne dla wszystkich chętnych. Formacja udziela też specjalistycznej pomocy medyczno-magicznej, także w sprawach niedotyczących Nithal — gdyż niesienie ratunku nie uznaje granic.
Umundurowanie wyjściowe
Zasadniczy mundur służbowy, noszony na co dzień przez funkcjonariuszy N.O.C. w sytuacjach innych niż bojowe (w tym ćwiczebne). Charakterystyczna, czarna kurtka ze zdobieniami barwy złotej, zapinana jest na dwa rzędy guzików. Wyróżnia się wysokim, zdobionym kołnierzem i rękawami z lampasem runicznym, a także kontrepoletami (naramiennikami) ze stopniem, ustawionymi w poprzek ramion. Akselbant mocowany jest do medalu z emblematem formacji, który nosi się pod szyją. Sztywne karwasze mogą występować w wersji formalnej, posiadającej wyłącznie ornamenty i runy, jak również w wariancie bojowym, z ukrytym ostrzem po stronie słabszej lateralizacji. Kurtkę dodatkowo opina pas służbowy, noszony przez mężczyzn tuż nad biodrami, a w przypadku kobiet w talii. Szlufki stabilizujące go na miejscu są rozpinane, co ułatwia szybkie przekładanie go na płaszcz. Regulamin nie przewiduje sukni oraz spódnic stąd munduru zawsze dopełniają spodnie z lampasem, schowane w wyjściowych trzewikach i przykryte częściowo sztywnym opinaczem (wersja męska) lub długich butach (wariant damski).
W pełni dopuszczalne są dodatkowe elementy odzienia, wynikające z potrzeb rasowych lub osobistych preferencji funkcjonariuszy — takie jak plecaki nakrycia głowy, i podobne. Obowiązuje jednak reguła spójności wizualnej zresztą munduru, przede wszystkim w barwie, lecz także w formie czy szczegółach zdobień. Istniejące pasy runiczne mogą być wykorzystywane do zaklinania, wzmacniając lub rozszerzając potencjał magiczny Nocarzy. Jeśli tych nie wystarczy, to dodatkowe glify co do zasady nanosi się w miejscach niewidocznych.
Do celów ceremonialnych i wyjątkowych uroczystości używa się szarf w różnych barwach (właściwych dla okazji), przełożonych z prawego ramienia na lewe biodro. Co więcej, przy takich okazjach funkcjonariusze mogą nosić białe rękawiczki.
Okrycie wierzchnie
Dla obu płci stosuje się ten sam wzór długiego płaszcza regulaminowego, różniącego się wyłącznie sposobem dopasowania do sylwetki. Jego zewnętrzna warstwa, całoroczna, wykonana jest z impregnowanej tkaniny, chroniącej przed deszczem. Kaptur wszyty jest na stałe, a na ramionach umieszczono dodatkowe kontrepolety wskazujące stopień. Do nich mocuje się klapy wyróżnikowe, które mogą świadczyć o pełnionej roli (np. medyka) lub eksponować symbol innego miasta, kiedy funkcjonariusz N.O.C. współpracuje z innymi siłami. Pozwala to na identyfikowanie go przez lokalną ludność jako sojusznika. Co więcej, klapy te mogą być przypięte bezpośrednio do naramienników kurtki mundurowej, pełniąc tę samą funkcję. Szlufki na pas są rozpinane, co ułatwia jego szybkie przekładanie dla łatwego dostępu do oporządzenia.
Spodnia część płaszcza nie stanowi jego integralnej części i może być łatwo wymieniana, co pozwala dostosować ją do warunków pogodowych. Latem nosi się wariant lniany i przewiewny, zaś zimą wełniany — gruby i dający wiele ciepła. Ponadto możliwe jest podpinanie dodatkowych rękawów (impregnowanych lub ocieplanych), gdyż płaszcz nie ma ich w podstawowej konfiguracji, eksponując w zamian rękawy okrywanego munduru.
Pas służbowy
Sercem munduru wyjściowego pozostaje wspomniany wcześniej pas, który Nocarze mogą zagospodarować w dowolny sposób. Dozwolone jest zatem mocowanie na nim uzbrojenia. zasobników, chwytów na specjalistyczne oporządzenie, czy też troczenie dodatkowych pasów pomocniczych (także biegnących na skos przez całą klatkę piersiową). Pozwala to na łatwe dostosowanie munduru do potrzeb własnych funkcjonariusza, bez negatywnego wpływu na rozpoznawalność munduru.
Umundurowanie bojowe
W sytuacjach bojowych stosuje się regulaminową zbroję barwy czarnej, ze zdobieniami i wyróżnikami barwy złotej niepołyskującej. Wykonana jest zasadniczo z warstw utwardzanej skóry, choć w kluczowych miejscach posiada metalowe wzmocnienia — zwykle w formie łączonych ogniw, cienkich płytek lub siatek drucianych, które bez wyraźnego zwiększania masy, znacząco utrudniają penetrację. Segmentowa budowa sprawia, że pancerz nie wpływa na mobilność Nocarzy i stanowi najlepszy kompromis między bezpieczeństwem i balastem krępującym ruchy. Koreluje to ze stylem walki N.O.C., bo zamiast chronić każdy fragment ciała, funkcjonariuszy uczy się jak wykorzystywać miejsca najmniej podatne na ataki oraz chronić te bardziej narażone. Pod spodem nosi się czarną koszulę lub kurtkę polową i spodnie, opatrzone złotym lampasem runicznym.
Szczegółowa budowa zbroi
Skóra stanowi materiał naturalnie niepalny i samoczynnie gasnący po odjęciu zewnętrznego źródła ognia. Mimo utwardzania pozostaje ona także częściowo elastyczna oraz sprężysta, dzięki czemu może do pewnego stopnia się odkształcać, tym samym wytracając część siły uderzenia skierowanego w pancerz. Energia rozprasza się wówczas na większej powierzchni, znacząco redukując szansę złamania kości oraz ból. Najsztywniejsze pozostają naramienniki i ochraniacze goleni, kolan oraz łokci, a także kołnierz. Ten posiada dwie warstwy i poza zewnętrzną, zdobioną, kryje w sobie dodatkową osłonę krtani, którą można unieść celem ochrony wrażliwych części szyi. Istotną zmianą w stosunku do poprzednich wzorów zbroi są wymienne tarcze wyróżnikowe: funkcjonalne (np. wskazujące na medyka) lub identyfikacyjne —w przypadku gdy Nocarz współpracuje z innymi siłami. Pozwala to na łatwe rozpoznanie Nocarza jako sojusznika, np. przez lokalną ludność.
Co istotne, w zbroi nie występują ocierające o siebie elementy metalowe, ani twarde powierzchnie skórzane. Dodatkowe wykończenia spodniej części sprawiają, że pancerz nie wydaje odgłosów podczas przemieszczania się w nim, co umożliwia żołnierzom N.O.C. na prowadzenie działań w ukryciu. Żaden nit lub inne mocowanie nie dotyka także ciała funkcjonariusza, dzięki czemu nawet użycie magii do podgrzania metalowych części nie spowoduje poparzeń.
Zasobniki oraz podstawowe wyposażenie
Aby nie zaprzepaścić balansu wypracowanego lekkością opancerzenia, stosuje się liczne zasobniki rozmieszczone na ciele i równo rozkładające ciężar dodatkowego oporządzenia. Wśród nich najistotniejszy jest udowy, dający największą przestrzeń. Jednocześnie jednak sama jego budowa, a także każdy umieszczony w nim przedmiot, stanowią ochronę nogi aż do biodra, dzięki czemu w tym miejscu nie są potrzebne segmenty zbroi. Rozmieszenie wszelkich pojemników oraz uzbrojenia na pasie (czarnym w przeciwieństwie do munduru wyjściowego) jest sprawą indywidualną danego funkcjonariusza, pod warunkiem zachowania regulaminowej kolorystyki. Stosuje się także pasy pomocnicze czy dodatkowe mocowania, np. dla pochwy na plecach. Co do zasady oporządzenie powinno być rozmieszczane tak, by jednocześnie pełniło funkcję ochronną. Najbardziej jaskrawym tego przykładem jest ostrze w lewym karwaszu, wysuwane obustronnie bez sprężynowego mechanizmu. Dopóki pozostaje ukryte, pozwala blokować przedramieniem nawet ostrą broń przeciwnika, bez potrzeby użycia tarczy – niemożliwe jest bowiem przecięcie naręcznej klingi. W razie straty oręża zasadniczego, funkcjonariusz może łatwo zwolnić blokadę i wystawić ostrze nad dłonią lub przy łokciu, znacząco zwiększając przewagę w walce wręcz.
Pałka strażnicza
Najbardziej charakterystycznym orężem N.O.C. jest krótka pałka z chwytami po obu stronach, które same w sobie posiadają fakturę zapobiegającą wyślizgnięciu się broni, a także chroniące dłoń okucia. Niesymetrycznie, przy jednej z rękojeści, umieszczono mocowanie centralne z herbem oraz wyróżnikiem funkcjonariusza. Z jednej jego strony znajduje się kolec bojowy — sztywne, zagięte ostrze obosieczne, z fragmentem bardziej tępym w pobliżu dłoni, dla jej ochrony, za to ząbkowanym – aby umożliwić cięcie lin lub drewna. W przeciwległą część stanowi natomiast młotek z dodatkowym oczkiem. Zwarta konstrukcja i brak ruchomych elementów czynią tę pałkę niezwykle uniwersalną i niezawodną. Chwycona za rękojeść od krótszej strony, jest typowym obuchem dodatkowo chroniącym dłoń przez kolec, który w takiej konfiguracji pełni rolę jelca oraz pomocniczej broni kłutej. Trzymając ją od dłuższej strony trzonka, funkcjonariusz zyskuje niezwykle niebezpieczną broń, gdyż cała siła zamachu oraz ciężar okuć skupiają się na czubku ostrza, z łatwością penetrującego nawet pancerze. Z kolei jego wygięcie oraz większa grubość przy obsadzie sprawiają, iż łatwo je wydobyć. Co więcej, oczko z drugiej strony umożliwia przeciśnięcie nawet grubszej liny, dzięki czemu pałki można użyć w charakterze czekanu do wspinaczki, a młotek służy za przydatne, zapasowe narzędzie.
Oporządzenie specjalistyczne
N.O.C. zapewnia swoim funkcjonariuszom wybór dodatkowego oręża oraz środków ochrony, które jednak rzadko są noszone podczas wykonywania codziennych obowiązków, służąc raczej podczas prowadzenia działań specjalnych.
Lekka kusza podręczna posiada łoże w kształcie pistoletu, ze sprężynującym zaczepem na chwycie, umożliwiającym łatwe zaczepienie jej do pasa. Stalowe łęczysko oraz cięciwa z plecionych drucików sprawiają, iż broń tę można nosić napiętą przez długi czas, czemu pomaga sprężyna przytrzymująca bełt. Daje to Nocarzowi możliwość oddania pojedynczego strzału w bardzo krótkim czasie, bez potrzeby specjalnego przygotowania się do niego. Wadą tego rozwiązania jest jednak bardzo mały zasięg skuteczny, a nawet w nim siła rażenia nie jest wieka i niektóre pancerze nie zostaną przebite. Rekompensuje to niewrażliwość na wilgoć, co czyni podręczną kuszę bronią bardziej niezawodną niż pistolet skałkowy — jednocześnie nieporównanie cichszą.
Pawęż używany jest wtedy, gdy potrzeba mobilnej osłony. Za sprawą wyposażenia go w niewielkie ostrogi u dołu oraz wspornik, może być ustawiony w dowolnym miejscu. Posiada też skośne wycięcie w górnym rogu (wizjer), umożliwiające strzelanie kuszy bez wychylania się poza obręb tarczy. Domyślnie ma barwę czarną, ze złotym obramowaniem oraz kołowrotem pośrodku.
Powłoki maskujące, zwykle przygotowywane z myślą o konkretnej misji. Wykorzystują punkty mocujące zbroi, by dobrze do niej przylegać. Są to dodatkowe płachty tkaniny, do której mocuje się albo skrawki tkanin w pożądanych barwach, albo nawet roślinność. Przy tym kamuflaż ten może pełnić dwie funkcje: ukrywać funkcjonariusza z bliska (zlewając go z otoczeniem) lub utrudniając rozpoznanie ludzkiej sylwetki z daleka.
Środki magiczne pozostają nieodłączną częścią działalności Nocarzy. Największe zastosowanie znajdują tutaj runy pokrywające oba rodzaje mundurów, które można łatwo dostosować do potrzeb każdego funkcjonariusza. Spotykane są zatem zaklęcia ochronne, ofensywne, pomocnicze czy ratunkowe.
Poza tym co wymieniono, N.O.C. stosuje jeszcze cały przekrój oporządzenia, od ładunków wybuchowych po sprzęty wspinaczkowe. Umożliwia to operowanie we właściwie każdym terenie, a także pozwala skutecznie walczyć z zagrożeniami pozostającymi poza zasięgiem możliwości regularnych oddziałów.
Rekrutacja
Poszukujemy osób zdolnych do kooperacji, lecz w razie potrzeby potrafiących działać samodzielnie. Z uwagi na różnorodność zadań realizowanych przez Nocturnus Oris Custodia, zależy nam na osobach przede wszystkim chętnych do stałej pracy nad własnym rozwojem. Ponad doświadczeniem graczy stawiamy ich umiejętności. Najistotniejsze pozostaje danie rękojmi dochowania tajemnicy tak w grze, jak również poza nią — w sprawach związanych z fabułą. Służbę w N.O.C. może pełnić postać posiadająca zdolność fizyczną i psychiczną do służby w formacjach uzbrojonych, wymagających dyscypliny. Nie powinna ona być karana, a jej postawa moralna nie może budzić zastrzeżeń. Pożądane są także wysokie kwalifikacje lub przynajmniej możliwość szybkiego nabywania nowej wiedzy i umiejętności. Proces rekrutacji zaczyna się od złożenia podania — przez skrzynkę w grze (gracz Materios Dragonius), email noc.nerthus@gmail.com, bądź osobiste stawienie w Cytadeli Nithal. Po wstępnym przyjęciu woli kandydata, przeprowadzana jest rozmowa kwalifikacyjna w celu ustalenia przydatności do służby w Nocturnus Oris Custodia. Potencjalnemu rekrutowi zadawane są szczegółowe pytania dotyczące jego osoby, a także przeprowadzane jest badanie jego sprawności psychicznej oraz predyspozycji. Egzamin z umiejętności fizycznych stosowany jest wyłącznie w razie potrzeby. Po tym następuje dodatkowa analiza przydatności kandydata, podczas której może być wzywany na dodatkowe rozmowy lub poddawany innym sprawdzianom. W przypadku pozytywnego rozpatrzenia, kandydat otrzymuje stopień adepta. Służba w okresie przygotowawczym nie posiada ściśle określonych ram czasowych i zależna jest wyłącznie od adepta — głównie jego umiejętności oraz wykazania się umiejętnościami istotnymi dla Nocarza. Zakończeniem szkolenia jest złożenie przysięgi, która gwarantuje obywatelstwo Nithal oraz pełnię praw funkcjonariusza. Podania składane listownie muszą zawierać wskazanie pożądanego pionu, wszystkie dane osobowe i fizyczne postaci, profesję, kwalifikacje, dotychczasowe doświadczenie zawodowe oraz stosunek do służby. Kandydaturę należy także uzasadnić.